bir yaz gecesi ütopyası

sıcak bir yaz gecesiydi
aylardan ağustos mevsimlerden aşktı.
gürültülü bir sessizlik ortamaya eşlik ediyordu
bir ses!
bir ses geldi içimden, bir ses geldi dalgaların taa kalbinden
dedi ki gel buraya, gittim...
sahil boştu sahil sessizdi sahil kimsesizdi,benim gibiydi işte!
uzanıp kumlara kapadım gözlerimi.
aklımdan ve kalbimden aynı sözler geçiyordu
"yansın geceler vursun sabaha dönsün rüzgar durgun sulara yansın bu deniz her yer yakamoz
dön gel bir sabah sensiz olmuyor"
sonra o geldi
gecenin köründe ölüme götüren bir azrail gibi
aynı zamanda yüzümü okşayacak bir melek gibi.
o zamana kadar hiç yapmadıgım birşeyi yaptım
soru sordum ona. beni almaya mı geldin?
cevap vermedi,yüzünde bir cansız manken ifadesi bile yoktu.
bekledim bekledim bekledim...
alaycı bir gülümse geldi yüzüne ve gitti!
don oldum,uyumadım,uyanamadım!
her gece aynı yerde uzanıp aynı şarkıyı dinledim.
unutmaya çalıştım unutamadım.
sonra birgün tesadüfen bir arkadaş ortamında gördüm onu
sen o değilmisin diye sordu?
yeni dogmuş bebek gibi ağlama geldi konuşamadım sadace evet manasında kafamı salladım.
umutlandım nede olsa umutsuzluk en büyük günahtı.
her gün aynı gözlügü taktım aynı hasırı sırtıma geçirdim aynı yolu yürüdüm aynı yere gittim.
aynı kahvede okey oynadım sırf onu görebilmek için.
her görüşümde yeniden sevdim yeniden umutlandım.
günler haftalar geçti ben makina olmaya başladım.
sonra bir gün "o" nu gördüm tekrar deniz kızını
bir ahtapot çevirmişti etrafını
kurtarmak istedim ama kurtulmak ister gibi br hali yoktu.
bakamadım konuşamadım içimdeki gürültüyü dışarıya vuramadım.
öldürdüm onu!
öldürdüm onu ve gömdüm içime.
bir yaz gecesi yaşam bulan ütopyamı hayali bir altın vuruşla yok ettim!